Het begint met een handvol (trouwe!) fans

Het begint met een handvol (trouwe!) fans

In februari 1999 ging ik met mijn vader naar Kees Torn. Niemand in Roosendaal had ooit van hem gehoord (aan het eind van de anekdote een korte marketingles).

Ik ook niet, maar ik had gelezen dat Torn op de middelbare school alle redenen voor zijn te-laat-komen voor de rector op rijm had gezet.

Dat maakte de cabaretier in mijn ogen een held 🙂

Eenmaal binnen in de kleine zaal van De Kring zagen we wat bekenden, en nee, ook zij hadden Torn nooit eerder gezien. Maar Torn had het Leids Cabaretfestival gewonnen, ‘en dat wil toch wel wat zeggen.’ We wilden ons laten verrassen.

En wát een avond hebben we gehad!

Kees Torn deed het erom… voor MIJ

Ja, een avond waar ik nog vaak aan terugdenk. Ook op cd, en tegenwoordig op Youtube: niets kan tippen aan die ene live avond. Het was het gevoel van iemand leren kennen, van een speciale band met iemand krijgen zelfs.

Ik hoef mijn ogen niet eens te sluiten om hem weer achter de vleugel te zien zitten, of in de opblaasstoel met een brandende sigaar in zijn hand (ja, dat kon toen nog gewoon). Die af en toe rakelings langs de stoel ging waardoor je je adem inhield.

Waarbij je zelfs even dacht dat je de enige was die het had gezien… en dan langzaamaan merkte dat niemand in de zaal meer op het verhaal lette, en alleen nog op de peuk. Briljant!

Beeld: CC BY-SA 4.0 Marcel Douwe Dekker (Kees Torn in 1991)

En dan zijn liedjes! Niet voor niets won hij twee maanden nadat mijn vader en ik hem in Roosendaal ‘ontdekt’ hadden, de Annie M.G. Schmidt prijs voor het beste theaterlied van 1998 voor zijn lied ‘Streepjescode’.

Kees Torn is jaloersmakend muzikaal (studeerde twee jaar piano aan het conservatorium) en een taalvirtuoos. Samen met zijn cabarettalent een onweerstaanbare combi.

De voorstelling bestond uit heerlijk zwartgallige liedjes, overpeinzingen, sketches, taalspelletjes en hier en daar een stukje klassieke muziek – vooral Bach – wanneer hij vond dat het publiek ‘dit écht even moest horen’.

Wat JIJ even móét horen, is dit taalspelletje:

Kees Torn in het liedje ‘N-E ‘ (de keuze van Ionica Smeets in Zomergasten)

Kees Torn en ik als samenzweerders

Kees Torn, die intussen het cabaret vaarwel heeft gezegd, wilde niet in grote zalen optreden. In 2009 zei hij in De Groene Amsterdammer: “In de grote theaters ontbreekt het huiskamergevoel dat ik nodig heb. Ik kan maar één kunstje: met een liedje op het toneel zitten. Dan moet het publiek niet tweehonderd meter van je vandaan zitten.”

En het NRC schreef dat jaar: “Kees Torn is minder bekend dan hij zou moeten zijn. Hij wil in de luwte te blijven: ‘Cabaret moet iets samenzweerderigs houden’.”

Ik zie nu dat Torn iets deed wat je in marketing veel tegenkomt. Hij vertelt verhalen die heel persoonlijk lijken, zoals ‘Moeder belt’ (Spotify-link). Want ook al gaat het om Torns moeder – of het prototype moeder – het voelt alsof ik het nummer zelf had kunnen schrijven. Nou ja, alsof ik de input had kunnen geven. En omdat de halve zaal er zo over denkt, slaat zo’n het nummer aan.

beste tips zakelijk bloggen

Heb jij mijn e-book ‘Mijn beste 39 tips over zakelijk bloggen’ al? Een leuke startersgids, en een handige checklist voor als je al langer aan het bloggen bent.

Een band met iemand die je niet kent

Briljant hoe Torn ons het gevoel gaf speciaal te zijn. Er gebeurde die avond iets magisch in die zaal. Ik weet zeker dat jij ook, als je erbij was geweest, je die avond nu nog – 20 jaar later – zou herinneren.

Eigenlijk is het gek dat je een band kan voelen met iemand die je niet kent. Die je door z’n voorstelling hebt leren kennen, terwijl hij jou niet eens heeft gezien.

Ik heb zelfs een tikje een bezitterig gevoel als iemand over Kees Torn praat. Want ik ‘kende’ hem al in 1999. Ik ben gevallen voor de slungelige cabaretier die natuurlijk ook zo’n persoonlijk kenmerk als z’n lengte briljant weet uit te VERMARKTEN.

Je merkt het, we naderen de ontknoping van deze blog 😉

Wat Torn aan mij heeft gehad?

Tja, ik heb Kees Torn helaas nooit meer live gezien, want enkele maanden na de voorstelling belandde ik voorgoed op bed (ik kan niet zitten, staan of lopen voor wie het nog niet wist; verder niet relevant hier). Maar als Kees Torn ergens in de buurt speelde, stuurde ik mensen naar hem toe. En vrienden gaven me met mijn verjaardag zijn cd’s.

Dus ja, ik ben een soort ambassadeur geworden.

Kees Torn speelde die avond voor een man of 100. Het was 1-op-100, en het voelde als 1-op-1. Hij zorgde dat iedereen zich gezien voelde.

En dát is wat je hier als blogger of (beginnend) ondernemer uit kan meenemen: je hebt geen duizenden lezers en grote zalen nodig. Een handjevol trouwe fans die jouw naam aan anderen doorgeven, en dan gaat dat balletje rollen.

Het Kees Torn effect in je marketing

Ofwel: van 1-op-veel naar 1-op-1.

Bloggen en e-mailmarketing vallen onder 1-op-veel marketing, als dat al een woord is. Hoe gaaf is het als je je lezers het gevoel kan geven dat het 1-op-1 is, dat jouw blog speciaal voor hem of haar bedoeld is… of je nieuwsbrief, zoals Dean Jackson deze zomer al zei.

Wacht niet tot je 1000 mensen op je lijst hebt, maar besteed aandacht aan je eerste fans; zij vormen de basis van je succes.

Een kleine maar trouwe fanbase levert je meer op dan duizenden likes op social media. Ga voor kwaliteit en betrokkenheid.

Hoe doe je dat?

Sorry dat de clou zo idioot simpel is.

Vertel anekdotes waar elementen in zitten die jouw lezers zullen herkennen. Herkenning is het sleutelwoord!

Wel handig als je jouw lezer duidelijk voor ogen hebt. En reken maar dat dat je ideale lezer zal aanspreken. Succes!

Heb jij een zanger, ondernemer, cabaretier of schrijver die je al vanaf het begin Koester jij voor hem of haar ook van die bijna bezitterige gevoelens? Leef je uit in de comments.

 

Ook interessant voor je:


Interessant? Deel dit artikel zodat ook andere ondernemers ervan kunnen profiteren.

23 reacties op “Het begint met een handvol (trouwe!) fans

  1. Lex van Rootselaar schreef:

    Zo heb ik ooit een optreden van Youp van ’t Hek meegemaakt in een zaaltje onder onze studentenflat in Osdorp, in de tijd dat hij (nog) niet bekend en beroemd was (rond 1975). Dat heeft ervoor gezorgd dat hij een warm plekje bij mij heeft.

    1. Jessie schreef:

      Jaaaa, dát gevoel. Leuk Lex!

  2. Ita schreef:

    Het is nu natuurlijk de bedoeling dat ik na dit blog denk: zulke stukken wil ik schrijven (al schrijf ik deels al zulke stukken, denk ik), maar ik denk eigenlijk iets heel anders. Ik wil het podium weer op. Ik wil vertellen en zingen. Ik ben Kees Torn niet, maar dat gevoel dat zo’n zaal (en inderdaad niet te groot) aan je lippen hangt, dat je ze meeneemt in je verhaal (of je dat nu vertelt of zingt) is magisch.

    1. Jessie schreef:

      Deze blog heeft als bedoeling dat elke lezer er iets uithaalt… Super dat bij jou dat gevoel opborrelt dat je weer op het podium wilt staan! Ik zou het nooit durven, ik vind verhalen vertellen op het blog-podium zelfs nog steeds een beetje eng 😉 Maar ik weet hoe jij een zaal aan je lippen kan laten hangen, bij je verhalen en je liedjes. Ga het doen!

  3. Hessel schreef:

    Mooi filmpje! ja geniaal en tranen in de ogen van het lachen. Bijzonder talent!

    1. Jessie schreef:

      Ha, een mede-fan 🙂

  4. Sanja schreef:

    Ja, hij was geweldig. Ik had geen idee waar hij was gebleven, Kees Torn

    1. Jessie schreef:

      Jammer dat-is is gestopt hè? Hopen op een comeback dan maar…

  5. Chicamoms marleen schreef:

    Mooi geschreven en dat je zo’n gevoel en herinnering hebt.

  6. Sherry schreef:

    Ik begrijp je gevoel. Mooi geschreven. Ik ben zelf fan van Michael Jackson; toen hij doodging was ik echt gewoon helemaal over de rooie. Ik had echt heel veel bewondering voor hem terwijl ik eigenlijk niet zo heel veel van muziek hield totdat ik hem leerde kennen.

    1. Jessie schreef:

      Dankjewel. Ja, hoe wij vanuit het publiek iemand kunnen leren kennen die meters verderop z’n ding staat te doen. Bijzonder!

  7. Nadia schreef:

    Wat fijn zo’n gevoel! Wat bijzonder dat je er na al die tijd nog zo aan terug denkt. Dat heb je ook niet vaak.

    1. Jessie schreef:

      Moet je ook niet te vaak hebben, want dan is het niet meer bijzonder 😉

  8. Lizzie schreef:

    Heerlijk zo’n gevoel!! Zo leuk dat je er na zoveel tijd nog met veel plezier aan terugdenkt.

    1. Jessie schreef:

      Mee eens 😉

  9. Manon schreef:

    Wat leuk dat je zo met dit verhaal tot je clou komt! Helemaal mee eens.

    1. Jessie schreef:

      Bedankt Manon!

  10. Girls-Things schreef:

    Ik ken hem niet. Maar zo te horen heb je een fijne avond gehad!

    1. Jessie schreef:

      Grappig hè, als je 20 jaar later een voorstelling nog op je netvlies hebt staan.

  11. Nicole Orriëns schreef:

    Ik vind het een mooi fenomeen wat je beschrijft. Ik heb zelf niet zo iemand, maar ik kan me zeker voorstellen dat het bij bloggen voor een groot deel draait om de herkenning.

    1. Jessie schreef:

      Ha Nicole, ik hoop dat iedereen in z’n leven ooit een keer zo’n avond mag meemaken. Wie weet wie er een keer jouw pad kruist!

  12. Henk schreef:

    Dat gevoel dat je beschrijft heb ik niet bij een cabaretier gehad maar wel bij een optreden van Yamato. Een Japanse groep percussie groep. Vanaf het begin van de voorstelling zat ik met open mond te kijken naar de energie die daar vanaf spatte. En steeds als ik dacht dat ze wel gas zouden terugnemen gingen ze doodleuk nog een versnelling hoger. Magische avond was dat!

    1. Jessie schreef:

      Ja, gaaf is zoiets. Het is een ervaring die ik iedereen gun. Bij een cabaretier, zanger of… een Japanse percussiegroep.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *