Het begint met een handvol (trouwe!) fans

In februari 1999 ging ik met mijn vader naar Kees Torn. Niemand in Roosendaal had ooit van hem gehoord (aan het eind van de anekdote een korte marketingles).

Ik ook niet, maar ik had gelezen dat Torn op de middelbare school alle redenen voor zijn te-laat-komen voor de rector op rijm had gezet.

Dat maakte de cabaretier in mijn ogen een held 🙂

Eenmaal binnen in de kleine zaal van De Kring zagen we wat bekenden, en nee, ook zij hadden Torn nooit eerder gezien. Maar Torn had het Leids Cabaretfestival gewonnen, ‘en dat wil toch wel wat zeggen.’ We wilden ons laten verrassen.

En wát een avond hebben we gehad!

Kees Torn deed het erom… voor MIJ

Ja, een avond waar ik nog vaak aan terugdenk. Ook op cd, en tegenwoordig op Youtube: niets kan tippen aan die ene live avond. Het was het gevoel van iemand leren kennen, van een speciale band met iemand krijgen zelfs.

Ik hoef mijn ogen niet eens te sluiten om hem weer achter de vleugel te zien zitten, of in de opblaasstoel met een brandende sigaar in zijn hand (ja, dat kon toen nog gewoon). Die af en toe rakelings langs de stoel ging waardoor je je adem inhield.

Waarbij je zelfs even dacht dat je de enige was die het had gezien… en dan langzaamaan merkte dat niemand in de zaal meer op het verhaal lette, en alleen nog op de peuk. Briljant!

En dan zijn liedjes! Niet voor niets won hij twee maanden nadat mijn vader en ik hem in Roosendaal ‘ontdekt’ hadden, de Annie M.G. Schmidt prijs voor het beste theaterlied van 1998 voor zijn lied ‘Streepjescode’.

Kees Torn is jaloersmakend muzikaal (studeerde twee jaar piano aan het conservatorium) en een taalvirtuoos. Samen met zijn cabarettalent een onweerstaanbare combi.

De voorstelling bestond uit heerlijk zwartgallige liedjes, overpeinzingen, sketches, taalspelletjes en hier en daar een stukje klassieke muziek – vooral Bach – wanneer hij vond dat het publiek ‘dit écht even moest horen’.

Wat JIJ even móét horen, is dit taalspelletje:

Kees Torn en ik als samenzweerders

Kees Torn, die intussen het cabaret vaarwel heeft gezegd, wilde niet in grote zalen optreden. In 2009 zei hij in De Groene Amsterdammer: “In de grote theaters ontbreekt het huiskamergevoel dat ik nodig heb. Ik kan maar één kunstje: met een liedje op het toneel zitten. Dan moet het publiek niet tweehonderd meter van je vandaan zitten.”

En het NRC schreef dat jaar: “Kees Torn is minder bekend dan hij zou moeten zijn. Hij wil in de luwte te blijven: ‘Cabaret moet iets samenzweerderigs houden’.”

Ik zie nu dat Torn iets deed wat je in marketing veel tegenkomt. Hij vertelt verhalen die heel persoonlijk lijken, zoals ‘Moeder belt’ (Spotify-link). Want ook al gaat het om Torns moeder – of het prototype moeder – het voelt alsof ik het nummer zelf had kunnen schrijven. Nou ja, alsof ik de input had kunnen geven. En omdat de halve zaal er zo over denkt, slaat zo’n het nummer aan.

Heb jij mijn e-book ‘Mijn beste 39 tips over zakelijk bloggen’ al? Een leuke startersgids, en een handige checklist voor als je al langer aan het bloggen bent.

Een band met iemand die je niet kent

Briljant hoe Torn ons het gevoel gaf speciaal te zijn. Er gebeurde die avond iets magisch in die zaal. Ik weet zeker dat jij ook, als je erbij was geweest, je die avond nu nog – 20 jaar later – zou herinneren.

Eigenlijk is het gek dat je een band kan voelen met iemand die je niet kent. Die je door z’n voorstelling hebt leren kennen, terwijl hij jou niet eens heeft gezien.

Ik heb zelfs een tikje een bezitterig gevoel als iemand over Kees Torn praat. Want ik ‘kende’ hem al in 1999. Ik ben gevallen voor de slungelige cabaretier die natuurlijk ook zo’n persoonlijk kenmerk als z’n lengte briljant weet uit te VERMARKTEN.

Je merkt het, we naderen de ontknoping van deze blog 😉

Wat Torn aan mij heeft gehad?

Tja, ik heb Kees Torn helaas nooit meer live gezien, want enkele maanden na de voorstelling belandde ik voorgoed op bed (ik kan niet zitten, staan of lopen voor wie het nog niet wist; verder niet relevant hier). Maar als Kees Torn ergens in de buurt speelde, stuurde ik mensen naar hem toe. En vrienden gaven me met mijn verjaardag zijn cd’s.

Dus ja, ik ben een soort ambassadeur geworden.

Kees Torn speelde die avond voor een man of 100. Het was 1-op-100, en het voelde als 1-op-1. Hij zorgde dat iedereen zich gezien voelde.

En dát is wat je hier als blogger of (beginnend) ondernemer uit kan meenemen: je hebt geen duizenden lezers en grote zalen nodig. Een handjevol trouwe fans die jouw naam aan anderen doorgeven, en dan gaat dat balletje rollen.

Het Kees Torn effect in je marketing

Ofwel: van 1-op-veel naar 1-op-1.

Bloggen en e-mailmarketing vallen onder 1-op-veel marketing, als dat al een woord is. Hoe gaaf is het als je je lezers het gevoel kan geven dat het 1-op-1 is, dat jouw blog speciaal voor hem of haar bedoeld is… of je nieuwsbrief, zoals Dean Jackson deze zomer al zei.

Wacht niet tot je 1000 mensen op je lijst hebt, maar besteed aandacht aan je eerste fans; zij vormen de basis van je succes.

Een kleine maar trouwe fanbase levert je meer op dan duizenden likes op social media. Ga voor kwaliteit en betrokkenheid.

Hoe doe je dat?

Sorry dat de clou zo idioot simpel is.

Vertel anekdotes waar elementen in zitten die jouw lezers zullen herkennen. Herkenning is het sleutelwoord!

Wel handig als je jouw lezer duidelijk voor ogen hebt. En reken maar dat dat je ideale lezer zal aanspreken. Succes!

Heb jij een zanger, ondernemer, cabaretier of schrijver die je al vanaf het begin Koester jij voor hem of haar ook van die bijna bezitterige gevoelens? Leef je uit in de comments.

Ook interessant voor je:

• Authentiek bloggen: persoonlijk is niet privé
• Zorg dat je blog niet doodloopt
• Afmetingen omslagfoto Facebook 2019 en andere FB-plaatjes